2022 Archives - Solidariteit Beweging

Skep moed, dit gaan goed!

Posted on April 3, 2023 by Paul Maritz

(Gelewer op 2 September 2022)

Dames en here
Skep moed, dit gaan goed! Dít is vandag se tema omdat dit in hierdie tye belangrik is om mekaar te bemoedig. Dit is nodig omdat ŉ aansteeklike siekte skynbaar in die land uitgebreek het wat ons kultuur besmet en ons hoop vernietig. Hierdie nuwe virus laat mense valslik glo dat wat mét ons gebeur meer gewig dra as wat óns laat gebeur – anders gestel, dat wat die regering aan ons land doen, belangliker is as wat ons vir onsself doen. Wat hierdie siening ten grondslag lê, is dat die probleem én die oplossing buite ons beheer is. Met alles wat in die land én die wêreld aangaan, is dit seker te verstane. Maar as almal moedeloos raak en begin glo alles is verlore, dan ís dit verlore. En dit is nie so nie.
Die mensdom se ervaring het oor die eeue gewys dat mense nie die willose slagoffers is van die tye waarin hulle leef nie. Ons is nie die gevangenes van ons omstandighede nie. Ons kan nie altyd ons omstandighede kies nie, maar ons kan kies hoe ons daarop reageer en wat ons daaraan doen. Daarom moet ons die swartgallige meesterverhaal dat daar geen hoop vir die toekoms is nie, verander.

Gemeenskapskrag

Dit beteken nie dat dit goed gaan en dat daar niks is om oor bekommerd te wees nie. Dit beteken net dat ons toekoms meer van onsself as van die ANC afhang. Ons sien immers hoe die regering met al hoe meer mag al hoe minder regkry. Daarom moet ons dit in ons beplanning verreken dat die regering nie ŉ moderne land kan regeer nie. Waar staatsbestuur misluk, is groeiende selfbestuur die enigste uitweg. Ons Beweging is tog reeds die bewys daarvan dat ŉ mens nie magteloos is as jy polities magloos is nie. Dis al bewys dat gemeenskapskrag meer kan bereik as staatsmag.
Politieke verandering en staatkundige hervorming is noodsaaklik, maar ons kan nie daarvoor wag nie. As die regering die land in ŉ nagmerrie verander, gaan ons tog nie ons drome laat vaar nie. Daarom sê ons: “Ons sal self” want ons mag, ons kan, ons moet en ons gaan self die verantwoordelikheid vir ons toekoms aanvaar. Maar terselfdertyd sê ons: “Ons sal saam” want ons wil brûe bou en saamwerk waar ons kan.
Die toekoms is vol onvoorspelbare veranderings maar ook vol oorweldigende geleenthede. Daarom het ons Beweging reeds die keuse gemaak om ŉ tweebeenstrategie te volg: om ons gemeenskap teen bedreigings te beskerm en tweedens om geleenthede te skep om ŉ toekoms te bou. Dit is ŉ beskerm-en-bou-benadering, oftewel ŉ skild-en-troffel-strategie.

Optimisme

Die meesterverhaal oor ŉ donker toekoms spruit voort uit regeringsgedrewe staatsverval. Daarom moet ons begrip hê daarvoor dat mense soms moedeloos raak. As ek sê ons moet hierdie meesterverhaal verander, bedoel ek nie dat ons ŉ feëverhaal moet verkondig wat die werklikhede in die land ontken nie. Nee, ek bepleit ŉ weldeurdagte, realistiese optimisme wat die werklikhede deeglik verreken maar wat terselfdertyd ons gemeenskap se historiese vermoë om krisisse te oorkom ten grondslag het. Dit is roepingsgedrewe opbou teenoor staatsgedrewe verval. Die voorwaarde hiervoor is die herstel van Afrikaners se gesonde kulturele selfvertroue. Dit is wat ons in staat gaan stel om die kulturele kapitaal en energie op te wek wat noodsaaklik is vir ons groot projek om suksesvol te wees.

Die vereiste vir sukses is dat ons planne groter as die probleem moet wees en dat ons dit vinniger moet uitvoer as wat dinge verval. Dit is ŉ reuse-uitdaging wat ons net te bowe sal kan kom as ons die Afrikaners op groot skaal kan besiel om nie net bydraers te wees nie maar begeesterde saam-bouers. Ons sal self maar ons kan dit nie alleen doen nie. Ons het mekaar nodig.

Daarom sal ons die meesterverhaal moet verander. As ons mekaar net moedeloos praat oor alles wat verkeerd loop, is ons deel van die probleem en nie van die oplossing nie. Dan help ons die EFF om Afrikaners landuit te verdryf. Ons uitdaging is om mense te begeester met wat ons besig is om op te bou, eerder as om net saam te praat oor alles wat verval. Daarmee ontken ons nie die werklikhede nie maar erken ons dat die geskiedenis bewys dat oplossings moontlik is.

ŉ Klein volk moet groot dink en groot doen om sy voortbestaan te verseker, het dr. Anton Rupert gesê. Daarom moet ons meer van onsself dink en meer van onsself verwag – wat nie ŉ luide meerderwaardigheid beteken nie maar ŉ stille selfvertroue wat weet waartoe ŉ mens in staat is. Ons weet nie altyd wat en hoe en waarmee nie maar ons weet dat dr. Rupert gesê en bewys het dat waar daar ŉ wil is, die wil die weg word.

Beskawing

ŉ Beskawing of ŉ kultuur kan net voortbestaan as elke geslag vir die volgende een leef en nie net op sy eie korttermynbelange en -uitdagings ingestel is nie. Daarom werk ons as Beweging nie vir die volgende verkiesing nie, maar beplan en bou ons vir die volgende geslag. Ons bou aan die kulturele infrastruktuur om volhoubaar vry, veilig en voorspoedig aan die suidpunt van Afrika te kan voortbestaan. Dit sal ons in staat stel om ŉ blywende bydrae tot die land en al sy mense te kan lewer. Ons bou nie hierdie kulturele ruimtes om onsself apart af te sonder of om ander uit te sluit nie maar juis sodat ons ŉ tuiste het om saam met ander hier te kan bly. Hierdie kulturele tuiste is nodig omdat ons net ŉ normale toekoms wil skep en nie omdat ons na die verlede wil terugkeer nie. Ons verlang immers nie na die verlede onder die Nasionale Party nie, maar sien nie uit na ŉ toekoms onder die ANC nie.

Afrikaners mag aan ons eie kant wees – dit maak ons nie “onkant” nie. As die woord “Afrikaners” vroeër soms met hoofletters gespel is, regverdig dit nie dat ons as gemeenskap nou moet ontbind of kulturele selfmoord hoef te pleeg nie. Dit is nog van geen volk of gemeenskap verwag nie, selfs die Duitsers het net vier jaar ná die Tweede Wêreldoorlog weer hul vryheid teruggekry. Daarom mag ons nie ŉ streep deur ons geskiedenis trek nie maar moet ons dit juis “terugvat” van diegene wat dit kriminaliseer, nie omdat ons dit wil verheerlik nie maar net omdat ons dit wil normaliseer.
Afrikaners het nie oor die oseane gevaar, supermoondhede aangevat, ŉ land opgebou, ŉ taal en kultuur ontwikkel, skole en universiteite gestig, sakeryke opgebou en wêreldklas-prestasies behaal net om nou ondergekry te word deur ŉ korrupte, onbevoegde en rassistiese regering nie. Ons is burgers, nie onderdane nie. Daarom moet ons regtig beter doen want ons kinders verdien beter!

Besembos
Ek wil afsluit met die laaste strofe van Totius se gedig oor die taaie “Besembos”:
…
Maar al slaan om my stam die woedende vlam
wat knett’rende vonke saai;
al kom al die winde, die kwalik gesinde,
om my as uit die wêreld te waai;
al kom ook die dier om sy eetlus te vier; al word ek gekap en gekloof;
al word ek gestowe deur die son daarbowe
wat my laaste sappe wil roof;
nogtans sien ek my hoogte in die vreeslikste droogte
met my altyd groenende top;
en word my wortels verduur én droogte én vuur,
ja ek staan uit my as weer op.
Laat dan mense en diere, droogte en viere,
met al wat hul kwaad wil versin,
maar kom om te kap, te brand en te trap –
ek leef en sal lewe; my dood kry is min!

Ons gaan die toekoms hê wat onsself skep. Kom ons skep moed want dit gaan goed. Kom ons oortuig ons mense om nie langer op die regering te wag nie maar om hierdie opbouprojek te waag. Ons toekoms word nie bepaal deur wat ander aan ons doen nie maar wat ons vir onsself gaan doen.

Flip Buys

Die einde van ŉ era is ook die geboorte van ŉ nuwe tydperk

Posted on February 27, 2023 by Paul Maritz

(Hierdie stuk is aanvanklik geplaas as meningstuk op Maroela Media, en het op 12 Desember 2022 verskyn. Bron: https://maroelamedia.co.za/debat/meningsvormers/die-einde-van-n-era-is-ook-die-geboorte-van-n-nuwe-tydperk/ )

Lank gelede is daar met ŉ koning se dood uitgeroep: “Die Koning is dood, lank leef die nuwe Koning!”. Die bedoeling daarmee was om aan te dui dat die koningshuis standhoudend was, al wissel die konings.

Tog het die dood van ŉ koning gereeld tot die einde van ŉ bepaalde era en die opkoms van ŉ nuwe era gelei. So was die onlangse dood van die Britse koningin sprekend van die Verenigde Koninkryk se oorgang vanaf ŉ wêreldmoondheid, toe sy die troon bestyg het, na ŉ gewone middelslagland met haar afsterwe.

In die moderne tyd dui die verandering van staatshoofde nie op gelyklopende veranderings in ŉ land se politieke stelsel nie, omdat die demokratiese bedeling juis bevestig word met die verkiesing van ŉ nuwe premier. Hier is die soomlose wisselings in premiers wat Brittanje die afgelope tyd gehad het, ook ŉ goeie voorbeeld van ŉ bedeling wat voortgaan al verander die regeerder.

Suid-Afrika is egter nie ŉ normale demokrasie, met ŉ seepgladde bedeling, wat gladweg kan voortgaan al wissel die leierskap nie. Mnr. Mbeki se vervanging deur mnr. Jacob Zuma in 2007 het byvoorbeeld ŉ era van ongekende agteruitgang, grootskaalse korrupsie en wydverspreide staatsverval ingelui.

Hoewel die aanwysing van mnr. Ramaphosa as sy opvolger in sekere kringe met groot verwagting gepaard gegaan het, wys die rekord dat hy nie die leierskap gehad het om die toestand te verbeter nie.

Sy powere rekord is nie net daaraan te wyte dat hy ŉ swak leier was nie. Dit is eerder ŉ bevestiging dat die land se probleme veel dieper as sy leier lê. Hoewel die ANC hulself onomwonde as ŉ onbevoegde en korrupte regering bewys het, het Suid-Afrika nie net ŉ regeringsprobleem nie, maar ŉ bedelingsprobleem.

Die land is geografies en demografies heeltemal te uiteenlopend om as ŉ eenheidstaat regeer te word. Die ANC se strategie voor 1994 was om die land onregeerbaar te maak. Die afgelope dertig jaar het gewys dat die land as eenheidstaat inderdaad onregeerbaar is. Dit is nie verbasend as in ag geneem word dat Suid-Afrika groter as agt Europese lande is nie, en bevolkingsgewys selfs nog meer uiteenlopend as hulle is.

Daarom dui die magdom data oor die verdiepende krisisse in die land nie net op die komende einde van die regering nie, maar ook op die naderende einde van die post-1994-bedeling wat as die nuwe Suid-Afrika bekend gestaan het.

Afrikaners kan nie op die kantlyn staan en die ondergaan van die huidige bedeling en die ontstaan van ŉ nuwe een aan bewese onbevoegde politici van die ANC en EFF oorlaat nie. Ons sal met skeppende energie, vindingryke planne en sterk gemeenskapsorganisasies daadwerklik ŉ toekoms moet bou waar Afrikaners blywend vry, veilig en voorspoedig kan voortbestaan.

Die ou Suid-Afrika gaan nie terugkom nie, die nuwe Suid-Afrika kan nie werk nie, en ons sal aan ŉ ander Suid-Afrika moet bou. Ons kinders verdien beter as wat nou in die land aangaan.

Die 1994-bedeling is verby, die toekoms wag…

Posted on February 27, 2023February 27, 2023 by Paul Maritz

(Hierdie stuk is aanvanklik geplaas as meningstuk op Maroela Media, en het op 8 Februarie 2023 verskyn. Bron: https://maroelamedia.co.za/debat/meningsvormers/die-1994-bedeling-is-verby-die-toekoms-wag/ )

Baie mense is met reg moedeloos oor die staatsverval wat al groter afmetings aanneem. Daarom is daar soms ŉ heimwee na tye in die verlede toe dinge “nog gewerk” het. Dit sal egter nie help om na die “ou” óf die “nuwe” Suid-Afrika te verlang nie, die verlede is verby.

Ons sal moet werk aan ŉ “ander” Suid-Afrika waarin daar vir ons ook ŉ toekoms is. As ons kyk na die aannames van 1994 waarop die huidige bedeling gebou is, is dit duidelik dat daardie tyd verby is en nie gaan terugkom nie. Die huidige krisis is té diep om net weer “reggestem” of reggepraat te word. Ons is in ŉ nuwe tydvak en moet met die werklikhede in plaas van ons wense werk.

Die twaalf uitgediende aannames van 1994 was soos volg:

Die ANC sal Suid-Afrika kan regeer

Die ANC kan nie ŉ moderne land regeer nie. Soos RW Johnson gesê het: “Suid-Afrika kan kies om óf ŉ ANC-regering te hê óf ŉ moderne, nywerheidsekonomie, maar nie albei nie.”

Die gehalte van staatsbestuur word weerspieël in die beroerde ekonomiese syfers, rekord werkloosheid en die staatsverval.

Die 1994-ooreenkoms sal gerespekteer word

Die ANC het die wese van die 1994-ooreenkoms verbreek, naamlik die verruiling van meerderheidsregering vir minderheidsbeskerming. Hulle maak wette om onreg te “wettig”.

Daarby het die Grondwetlike gelykheid in die praktyk tot ŉ drakoniese rassebedeling gelei waar swart oorheersing met ŉ radikale 80:9:9:2-transformasie-rasseformule afgedwing word. Saam met ander rassewette, soos swart ekonomiese bemagtiging (SEB), het dit ŉ groot rol gespeel in die probleme by Eskom wat die hele land in ŉ krisis gedompel het.

Kulturele vryheid en minderheidsregte is veilig

Die versekerings dat gemeenskappe se grondliggende regte beskerm sou word, is verbreek. Die beste voorbeeld is die onderwys- en taalbepalings in die Grondwet wat deur die wetgewende, uitvoerende en regterlike gesag onder die dekmantel van radikale “transformasie” verbreek is. Daarby het die grondwetlike instellings wat daaroor moes wag hou, soos die Pan-Suid-Afrikaanse Taalraad (PanSAT) en die artikel 185-kommissie, hulself intussen net as nog ANC-instellings bewys.

Die ANC is nie meer sosialiste nie

Die ANC het by die grondwetlike onderhandelinge toegewings gemaak om die mag te kry, en het stelselmatig daardie mag gebruik om hul oorspronklike doelstellings te verwerklik. Die ANC volg die ou marxistiese resep dat “demokrasie die kortste pad na sosialisme” is.

Daarvolgens word die politieke mag gebruik om die ekonomiese mag te bekom deur sosialistiese beleidsrigtings soos onteiening sonder vergoeding, gratis hoër onderwys, die beplanning van ŉ onbekostigbare en onwerkbare Nasionale Gesondheidsversekering (NGV), ŉ omvattende welsynstelsel en skerp herverdelende belasting.

Kiesers stem volgens beleid in plaas van identiteit

Die val van kommunisme is beskou as die aanbreek van ŉ era waar mense nie volgens identiteit sou stem nie, maar volgens beleid. Die verwagting en belofte was dat daar regeringsveranderinge sou kom as die regerende party swak sou regeer, omdat dit as logies gesien is dat kiesers dan die opposisie sou instem.

Dit het nie gebeur nie, en die ANC is sedert 1994 al twaalf keer ingestem, waarvan ses keer in nasionale en ses keer in munisipale verkiesings was. Suid-Afrika is net nóg ŉ demografiese demokrasie waar verkiesings in die praktyk grootliks ŉ rassesensus is, ongeag die ANC se powere regeringsrekord.

Die vryemarkstelsel en privaat sektor as ekonomiese enjin

Die aanname dat kommunisme geval en die ANC sosialisme afgesweer het, en die markekonomie nou veilig is, is in die praktyk in gevaar. Die ANC is wel nie meer outydse kommuniste nie, maar sien die staat se rol steeds eerder as Broodwinner in plaas van Huishoudster.

Hoewel die privaat sektor nie genasionaliseer is nie, word die meeste sektore so sterk gereguleer dat dit nie meer nodig is nie. Staatsinmenging in die ekonomie en die regering se vasklou aan mislukte staatsondernemings soos Eskom en die SAL, het saam met grootskaalse korrupsie en wanbestuur die ekonomie tot op die rand van die afgrond gedryf.

Suid-Afrika is ŉ reënboognasie sonder rassewette

Die ANC het sy (rasse-) Afrika-nasionalisme gekamoefleer as “nierassig” en ŉ reënboognasie totdat die magsewewig in die land genoeg verander het vir die herinstelling van ŉ omvattende rassebedeling. Waar gevalle van wit rassisme met staatsmag verpletter word, geld dubbele standaarde met betrekking tot gevalle van swart rassisme. Boonop misbruik die ANC sy staatsmag om sy eie rasse onreg te “wettig” en af te dwing.

Wonderwerkskikking

Die wonderwerkskikking is ná dertig jaar maar net nog ŉ gewone meerderheidsregering wat dreig om in meerderheidsoorheersing te ontaard.

Wigte en teenwigte

Daar het min tereggekom van die beloofde “wigte en teenwigte”. Die ANC het die grondwetlike instellings wat oor die demokrasie moes waak feitlik almal gekoöpteer deur kaders daar te ontplooi wat hul beleid uitvoer.

Hoewel die howe al sterk teen korrupsie in regeringskringe opgetree het, deel die Konstitusionele Hof uitdruklik die regering se siening oor radikale transformasie.

Kundige wit mense is onmisbaar

Die wit gesagsorde het wyd aanvaar dat hul kundigheid in die staatsdiens, openbare ondernemings en groot maatskappye hulle onmisbaar maak – dit was hulle inderdaad. Desondanks is derduisende van hulle uitgetransformeer en het selfs hoogs opgeleide wit mense ŉ bitter klein kans op ŉ senior pos.

Die verval van die meeste kleiner dorpe buite die Wes-Kaap is tekenend van die feit dat die ANC eerder die munisipale dienste ten gronde sal laat gaan as om gekwalifiseerde wit mense aan te stel.

Suid-Afrika sal nie dieselfde foute as ander Afrikalande maak nie

Kommer dat die ANC dieselfde foute as ander Afrikalande ná onafhanklikheid sal maak, is begroet met beskuldigende uitsprake dat sulke kommer suiwer rassisme is.

Dit word al duideliker dat die ANC niks van sy sosialistiese wortels vergeet het nie, en niks van die gevolge daarvan onthou nie.

Apartheid is die oorsaak van al die probleme

Die ANC se meesterverhaal oor die verlede het die meesterverhaal van die land geword wat as grondslag vir beleidsbepaling vir die toekoms dien. Die kern hiervan is dat al die grootste probleme van die land deur apartheid veroorsaak is, en dat ŉ omvattende omgekeerde regstelling moet plaasvind om die gevolge daarvan reg te stel.

Hierdie meesterverhaal hou nie rekening met die lang lys redes vir die ontwikkelingsuitdagings in Afrika wat vir Suid-Afrika ook geld nie.

Dit help nie om krampagtig vas te klou aan die mooi bedoelings van 1994 nie. ŉ Bedeling word nie aan sy bedoelings gemeet nie, maar aan sy uitkomste.

Die Nuwe Suid-Afrika is verby, en die Ou Suid-Afrika gaan nie terugkom nie. Ons enigste keuse is om te help bou aan ŉ “ander’ Suidelike Afrika. Ons verlang nie na die verlede onder die NP nie, maar ons sien nie uit na die toekoms onder die ANC nie. Ons gaan die toekoms hê wat ons self skep.